Els arriveerde die ochtend vol enthousiasme bij de manege, zoals ze al vele jaren deed. Voor haar was paardrijden meer dan zomaar een hobby; het bood haar ontspanning, een manier om even aan de drukte van het leven te ontsnappen.
Direct bij aankomst voelde Els dat er iets mis was. Een medewerker vroeg haar om apart te komen voor een gesprek. De boodschap die daarop volgde, verraste haar volledig.
Met serieuze toon legde de manager uit dat Els niet langer kon paardrijden. “Het spijt ons, maar we moeten je vragen te stoppen vanwege je gewicht,” klonken de woorden die haar volledig verrasten.
Verbijsterd vroeg Els om uitleg, waarop de manager verklaarde: “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,” zei de medewerker van de manege. Die opmerking kwam hard aan.
Altijd had Els goed voor de paarden gezorgd en ze was zich bewust van hun welzijn. “Alsof ik de paarden iets aandoe,” dacht ze, terwijl ze haar tranen probeerde tegen te houden.
Gedesillusioneerd probeerde ze het gesprek gaande te houden. Misschien kon ze op een groter paard rijden of met een ander zadel? Maar de manager bleef standvastig: geen uitzonderingen.
Nadat het gesprek was beëindigd, bleef Els nog even bij haar favoriete paard staan. Het besef dat ze niet meer zou kunnen rijden, maakte haar diep bedroefd. “Ze ontnemen mij mijn grootste hobby,” deelde ze later vol emotie.
Voor Els was paardrijden meer dan een hobby; het was een manier om tot rust te komen en zich vrij te voelen. Ze had gehoopt op een open gesprek en mogelijke oplossingen, maar voelde zich teleurgesteld.
“Ze hebben me geen kans gegeven,” zei ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege voelde niet alleen als een verlies van haar geliefde hobby, maar ook als een breuk met de gemeenschap waar ze jarenlang deel van uitmaakte. Haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, leken ineens verder van haar verwijderd.
De confrontatie met het feit dat haar bezigheid in de weg stond, was een harde realiteit om te accepteren.
“Ik snap dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel,” sprak ze met verdriet.
De volhardende Els was zich bewust van het blijvende gevoel van afwijzing en ze wist dat het verwerken hiervan tijd zou kosten. Ondanks haar verdriet is ze vastbesloten om niet op te geven.
“Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe,” zei ze vastberaden. Hoewel het gemis momenteel groot is, hoopt ze op een dag terug te kunnen keren naar haar passie.
1. De manege vindt haar te zwaar om te laten paardrijden….
2. Haar wereld is ingestort na de woorden van de manege!
3. Ze heeft het idee dat ze als persoon niet meer meetelt.
4. Naar eigen zeggen voelt het heel erg oneerlijk…
5. De manege wilt voorkomen dat de paarden gebukt gaan door haar gewicht.
