Els, een moeder van 38 jaar oud, is recentelijk geconfronteerd met onverwachte feedback na het geven van een kus op de mond aan haar kind. Haar liefdevolle gebaar werd door anderen als ongepast beschouwd, terwijl het voor haar juist een natuurlijke uiting van genegenheid was.
Deze situatie heeft Els doen nadenken over de verschillende manieren waarop ouders hun genegenheid tonen en hoe deze handelingen door anderen worden geïnterpreteerd.
In een openhartige uitleg vertelt Els: “Het was iets waar ik niet eens bij stilstond. Mijn kind kwam naar me toe, ik boog voorover en gaf een kus. Zoals ik dat altijd doe.”
”Maar toen ik om me heen keek, zag ik de reacties. Sommige mensen keken weg, anderen fronsten hun wenkbrauwen. Ik kreeg zelfs later van een paar vrienden te horen dat ze het ongemakkelijk vonden.”
Voor Els was deze reactie een verrassing, aangezien zij is opgegroeid in een gezin waar fysieke genegenheid normaal was.
“Ik kan me niet anders herinneren dan dat mijn ouders, zelfs tot op latere leeftijd,
Ze deelt: “Met mijn broers deelden we kussen, op de mond of op de wang, zonder enige reserve. Voor ons was dit heel gewoon.”
“Liefde tonen was puur instinctief voor ons. Het zat gewoon in onze aard als familie.” Els realiseerde zich echter dat niet iedereen in haar omgeving deze visie deelde.
De reacties van anderen brachten haar tot het besef dat er diverse opvattingen zijn over hoe ouders genegenheid uiten naar hun kinderen, specifiek bij lichamelijke gebaren zoals een kus op de mond.
Enkele mensen brachten praktische bezwaren naar voren. “Er waren zelfs mensen die zeiden dat het ‘niet hygiënisch’ was of dat het ‘ongezond’ zou zijn voor mijn kind. Dat vond ik vreemd,” deelt Els met enige verbazing.
“Ik ben haar moeder. Ik verzorg haar, ik heb haar lief. Waarom zou een kus op de mond iets negatiefs betekenen?”
De negatieve feedback deed haar echter twijfelen, en Els vroeg zich af waarom haar onschuldige gebaar zoveel emoties losmaakte.
Er kwam bij haar het besef dat iets wat ze normaal vond, door anderen als ongemakkelijk ervaren kon worden. Een inzicht dat ze benadrukt met de woorden: “Ik begrijp dat er culturele verschillen zijn,” verklaart ze.
In haar gesprekken met vrienden hoorde Els dat zij het gebaar als ongepast beschouwden. “Ze vertelden me dat ze zich ongemakkelijk voelden omdat het in hun ogen ‘niet gepast’ is,” deelde ze.
Vervolgens vroeg ze zich af: “Maar wie bepaalt wat wel of niet passend is in de manier waarop je genegenheid toont aan je kind?”
Ze deelde: “Mijn dochter voelt zich veilig en geliefd als we dicht bij elkaar zijn. Die kus betekent voor haar liefde en geborgenheid. Is het redelijk om dat moment te ontnemen alleen omdat anderen er ongemakkelijk bij voelen?”
In verschillende gezinnen zijn meningen over dit onderwerp divers.
Er zijn ouders die dit zien als een normale vorm van genegenheid, terwijl anderen het ongepast vinden, vooral als kinderen ouder worden.
Zelfs experts benadrukken voorzichtigheid bij dergelijke uitingen, omdat het kan leiden tot verwarring bij kinderen in hun relaties met anderen.
“Ik begrijp de goede bedoelingen en hoe anderen me willen laten nadenken over de gevolgen van mijn handelingen,” erkent Els.
“Maar uiteindelijk ken ik mijn kind het best. Ik weet wat het beste voor haar is en waar ze zich prettig bij voelt.”
Met een glimlach vertrouwt ze toe dat haar dochter nog steeds elke dag naar haar toe komt voor die kus. “Voor mij zegt dat genoeg.”
De verbazing van Els richt zich vooral op het snelle oordeel over persoonlijke opvoedingskeuzes. Ze deelt: “Ik zou zelf nooit iemand vertellen hoe ze hun kind moeten opvoeden,” zegt ze.
“Wat voor de een werkt, werkt misschien niet voor de ander. Maar ik geloof sterk dat je als ouder moet doen wat voor jou en je kind goed voelt. Als dat betekent dat wij elkaar een kus op de mond geven, dan is dat zo.”
Els heeft besloten zich niet te laten beïnvloeden door de kritiek, ondanks dat deze haar aan het denken heeft gezet. Ze benadrukt: “Het is niet aan anderen om te bepalen hoe ik mijn kind liefde toon,” zegt ze vastberaden.
“Mijn kind weet dat ze geliefd is, en dat is voor mij het belangrijkste. Mensen mogen vinden wat ze willen, maar ik kies ervoor om trouw te blijven aan wat voor ons werkt.”
Deze ervaring heeft Els bewuster gemaakt van haar eigen opvoedingsstijl en haar vertrouwen in haar intuïtie versterkt. “Ouderschap is geen eenheidsworst,” concludeert ze met een glimlach. “En dat is oké.”
1. Sommige menen hadden praktische bezwaren tegen een kus op de mond.
2. Zo zijn er velen die met hun wenkbrauwen fronsen.
3. Els vertelt wat voor commentaar ze allemaal krijgt.
4. Het commentaar van velen slaat volgens haar nergens op.
5. De reacties brengen Els behoorlijk in verwarring.
