Op 71-jarige leeftijd had Astrid gehoopt op een rustig en vredig leven in haar latere jaren.
Met twee volwassen kinderen en vier kleinkinderen voelde ze zich gezegend. Haar relatie met haar zoon was complex en soms pijnlijk, maar de kleinkinderen brachten kleur in haar leven.
Ondanks de moeilijke band met haar zoon, bleef ze hoopvol over een mogelijke verbetering van hun relatie in de toekomst.
Echter, haar leven werd voorgoed veranderd door een eenvoudige envelop, verstopt tussen de post, die haar een tragedie onthulde. Op een anoniem online forum deelt Astrid haar hartverscheurende verhaal.
Ze deelt openhartig over de situatie: “Mijn zoon leed al lange tijd aan psychische problemen,” schrijft ze, “en ik had door dat het niet goed met hem ging.”
”We hadden nauwelijks nog contact, af en toe belden we, maar zelfs dat werd steeds minder.” De afstand tussen hen was altijd al groot geweest en groeide na verloop van tijd.
Vanaf het begin gaf haar schoondochter Astrid de schuld van de problemen van haar zoon, waardoor Astrid de situatie niet kon herstellen en pijn voelde.
Met de jaren verslechterde de relatie met haar zoon, doordat er een muur tussen hen werd opgetrokken, een barrière die steeds hoger werd en hen uit elkaar dreef.
“Ik was volgens mijn schoondochter de oorzaak van zijn klachten,” schrijft Astrid bitter. Telkens als ze probeerde te begrijpen wat er fout was gegaan, voelde ze zich machteloos.
Zij wilde de band met haar zoon herstellen, maar wist niet hoe ze dat kon doen zonder de situatie erger te maken.
Op een dag ontving ze een envelop. “Het was een doodgewone dag, niets speciaals,” schrijft ze. “Totdat ik die envelop opende.”
Wat ze aantrof, was een rouwkaart. Haar zoon was overleden. Hij had zelfmoord gepleegd en Astrid was hier niet van op de hoogte.
In haar laatste momenten had ze hem niet kunnen troosten, geen afscheid kunnen nemen. Dat deed pijn.
De pijn van het verlies was al zwaar, maar om er zo achter te komen, voelde als een klap in het gezicht.
“De uitvaart was al in besloten kring,” vertelt Astrid, met verdriet in haar stem.
“Ik wist niet dat hij er niet meer was. En nu was de uitvaart ook al voorbij.” Het was moeilijk te bevatten voor haar. Hoe kon het dat zij niet op de hoogte was gesteld?
Haar wereld stortte in en ze begreep het niet. De shock was overweldigend, en de leegte nog meer. Hoe moest ze doorgaan zonder afscheid te kunnen nemen?
Astrid deelde deze pijn niet alleen. Ook haar dochter in Australië hoorde pas later het tragische nieuws.
Op het forum deelt ze: “Mijn dochter kwam er ook pas achter nadat alles voorbij was,” zegt ze. “Ook al waren we duizenden kilometers uit elkaar, we hebben samen gehuild.”
De situatie waarin zowel zij als haar dochter werden buitengesloten, maakte het gevoel van verlies alleen maar sterker.
Niet alleen voelde ze verdriet over het verlies van haar zoon, maar ook over het onbegrip en de eenzaamheid die met dit verlies gepaard gingen.
Astrid uit op het forum haar diepe pijn en onbegrip. Ze vraagt zich af: “Waarom heeft mijn schoondochter me niet op de hoogte gesteld?”
Ze had nooit verwacht dat ze buiten de belangrijkste momenten van het leven van haar zoon – inclusief zijn dood – gehouden zou worden.
“Hoe kan het dat ik als zijn moeder niet op de hoogte was gebracht? Wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen?” Haar berichten bevatten veel verdriet en wanhoop.
In haar laatste dagen mist ze niet alleen de mogelijkheid om steun te geven aan haar zoon, maar ook de gelegenheid om afscheid van hem te nemen en closure te vinden.
Verwerking is geen eenvoudige weg voor Astrid. De leegte die haar zoon achterlaat is diep, en het gevoel van onrecht maakt het rouwproces extra pijnlijk voor haar.
“Ik weet niet hoe ik verder moet,” vertrouwt ze toe op het forum. Het delen van haar emoties via het forum biedt haar enige verlichting, maar de pijn blijft aanwezig.
Naast haar immense gevoel van verlies mist ze ook de mogelijkheid om op een respectvolle manier afscheid te nemen. De wond die deze gebeurtenis heeft veroorzaakt, zal nooit helemaal genezen.
Astrid blijft verlangen naar antwoorden, maar voorlopig lijken die ongrijpbaar. Haar enige troost komt van haar dochter, kleinkinderen, en de kleine gemeenschap op het forum die ze heeft gevonden.
Zij begrijpt dat het leven doorgaat, maar voor haar voelt het alsof de tijd stil staat sinds ze die noodlottige envelop opende.
1. Vreselijk om er op deze manier achter te komen..
2. Onbegrijpelijk. Helaas komt zit vaker voor bij families.
3. Ze begrijpt niet hoe haar schoondochter dit zo heeft kunnen doen.
4. Ontzettend tragisch en vooral hartverscheurend…
5. Dit gun je niemand, wat ontzettend verdrietig.
