Els bezocht die ochtend de manege vol enthousiasme, een bezigheid die ze al jaren deed. Paardrijden betekende voor haar meer dan alleen een hobby; het bood haar ontspanning en een ontsnapping aan de dagelijkse drukte.
Bij aankomst voelde Els meteen dat er iets niet juist was. Een medewerker verzocht haar voor een gesprek. De onverwachte wending die hierop volgde, verraste haar.
Met serieuze toon legde de manager haar uit dat Els niet meer kon paardrijden. De woorden “Het spijt ons, maar we moeten je verzoeken te stoppen vanwege je gewicht,” kwamen als een schok.
Verward vroeg Els om uitleg. De manager vervolgde met “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,” aldus de medewerker van de manege. Deze opmerking raakte haar diep.
Altijd had Els goed voor de paarden gezorgd en hun welzijn hoog in het vaandel gehad. “Alsof ik de paarden iets aandoe,” dacht ze, terwijl ze haar tranen probeerde tegen te houden.
Met verslagen gevoel probeerde ze het gesprek voort te zetten. Misschien was er kans om op een groter paard te rijden of met een ander zadel? Echter, de manager hield vast aan zijn standpunt: geen uitzonderingen.
Na het gesprek bleef Els bij haar favoriete paard staan. Het besef dat ze niet meer kon rijden vervulde haar met groot verdriet. “Ze nemen mijn passie van me af,” vertelde ze later met emotie.
Paardrijden betekende veel meer voor haar dan alleen een hobby; het bracht rust en vrijheid. Els hoopte op een open dialoog en mogelijke oplossingen, maar voelde zich teleurgesteld en afgewezen.
“Er is me geen kans gegeven,” klaagde ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege symboliseerde niet alleen het verlies van haar geliefde hobby, maar ook de breuk met de gemeenschap waar ze lange tijd deel van uitmaakte. Haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, voelden ineens verder weg.
Een confrontatie met de realiteit dat haar favoriete bezigheid niet meer mogelijk was, bleek moeilijk te accepteren.
“Ik begrijp dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel,” sprak ze met verdriet.
De afwijzing liet een blijvend gevoel achter, wetende dat het verwerken ervan tijd zal kosten. Ondanks haar verdriet blijft Els vastbesloten om door te zetten.
“Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe,” zei ze vol overtuiging. Hoewel het gemis momenteel groot is, hoopt ze ooit weer terug te kunnen keren naar haar passie.
1. De manege vindt haar te zwaar om te laten paardrijden….
2. Haar wereld is ingestort na de woorden van de manege!
3. Ze heeft het idee dat ze als persoon niet meer meetelt.
4. Naar eigen zeggen voelt het heel erg oneerlijk…
5. De manege wilt voorkomen dat de paarden gebukt gaan door haar gewicht.
